Wróć, jeśli pamiętasz - recenzja książki

Wróć, jeśli pamiętasz autorstwa Gayle Forman to kontynuacja bestsellera Zostań, jeśli kochasz (znanego też pod wcześniejszym tytułem Jeśli zostanę), powieści o nastolatce, która w wypadku samochodowym traci rodzinę. Sama nie umarła, natomiast trwa w stanie zawieszenia, podczas którego wspomina dotychczasowe życie, aby podjąć decyzję, czy umrzeć, czy też pozostać dla krewnych, przyjaciółki Kim i chłopaka Adama.

Akcja rozgrywa się trzy lata po wydarzeniach z pierwszej części. Adam jest znaną gwiazdą zespołu rockowego, a Mia coraz popularniejszą wiolonczelistką. Jednakże to sprawiło, że ich drogi się rozeszły, każde z nich żyło własnym życiem, nawet się nie spotykając. To się zmieniło pewnego wieczora w Nowym Jorku.

Tym razem książka napisana jest z perspektywy Adama, również występuje narracja pierwszoosobowa. Myślę, że między innymi to czyni ją ciekawszą od Zostań, jeśli kochasz. Poznajemy w niej jego przemyślenia i styl życia, który wcale nie jest taki wspaniały i warty pożądania, jakby mogło się niektórym wydawać. Mnóstwo wywiadów, koncertów, wyjazdów w trasę, natarczywych fanów i praktycznie żadnej chwili dla siebie.
Większość ludzi sprzedałaby pewnie własną nerkę, żeby tylko spróbować życia, jakie prowadzę. A mimo to muszę sobie przypominać, że każdy kolejny dzień przeminie; upewniać samego siebie, że przetrwałem wczorajszy, więc dam radę i temu.

Nawiązując do poprzedniego akapitu dodam, że ciekawie jest przedstawiona przemiana Adama na skutek życia w stylu gwiazdy rocka. Wydarzenia z fabuły są przeplatane jego przemyśleniami, wspomnieniami i opisami drogi do sławy jego zespołu, a także utraty Mii. Ciekawe rozwiązanie, jednak to może też sprawiać, że powieść momentami się dłuży.
Zaczyna do mnie docierać, że istnieje ogromna różnica między wiedzą, że coś się stało - nawet wiedzą, dlaczego się stało - a uwierzeniem, że się wydarzyło.

Teraz tak na marginesie, bo o tym też chciałabym wspomnieć. Otóż strasznie nie podoba mi się okładka. Kompletnie nie przypadła mi do gustu. Wiem, że to nie jest najważniejsze w książce, jednak to też w pewnym sensie jej część i nie da się na nią nie zwrócić choćby odrobiny uwagi.

Ogólnie rzecz biorąc, powieść jest o wiele lepsza niż pierwsza część. Jak już wspominałam, to przede wszystkim zasługa zmiany perspektywy opisywanych wydarzeń, Mimo to i tak nie jest powalająca, po prostu takie miłe czytadło w sam raz na nudne wieczory.

Tessa